(Το κείμενο αυτό δημοσιεύθηκε στην Ώρα της Φωκίδας την Παρασκευή 9/7/2010)
Οι επερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές και οι σχετικές διεργασίες που ήδη άρχισαν να διαφαίνονται, δημιουργούν την ανάγκη – και την υποχρέωση, σε όσους εμπλέκονται πιο ενεργά - κατάθεσης απόψεων, προβληματισμών αλλά και προτάσεων για το ζητούμενο: την πρόκριση της καλύτερης δυνατής λύσης που θα οδηγεί σε μια αποτελεσματική Αυτοδιοίκηση στην υπηρεσία του πολίτη. Η ανάγκη και η υποχρέωση αυτή γίνεται σήμερα ιδιαίτερα επιτακτική, αν ληφθεί υπόψη και η περίοδος κρίσης που διέρχεται το πολιτικό σύστημα της χώρας μας, κρίση που εκφράζεται ιδιαίτερα με την απαξίωση στη συνείδηση των πολιτών του πολιτικού προσωπικού που διαχειρίζεται τα πολιτικά πράγματα στη χώρα μας, βεβαίως συμπεριλαμβανομένου και του χώρου της Αυτοδιοίκησης.
Εάν λοιπόν σε άλλες εποχές η αποτελεσματική Αυτοδιοίκηση αποτελούσε σημαντικό εργαλείο για την πρόοδο και την ανάπτυξη μιας περιοχής, σήμερα πρωτίστως επιβάλλεται, η Αυτοδιοίκηση να διακρίνεται για την ηθική της, την ισονομία και την ισοπολιτεία με την οποία λειτουργεί, ώστε να αποτελέσει για τον πολίτη ελπίδα ανάτασης και για τη χώρα σημαντικό παράγοντα αναδημιουργίας, τόνωσης και ανάπτυξης. Αποτελεί δηλαδή η προσεχής περίοδος πρόκληση για την Αυτοδιοίκηση.
Σε αυτή την κρίσιμη περίοδο, ο Δήμος Ευπαλίου (αλλά λίγο – πολύ και οι υπόλοιποι δήμοι της Δωρίδας) αποδείχθηκε, δυστυχώς, ανεπαρκής.
Κλείνει ένας δωδεκαετής κύκλος άσκησης της εξουσίας από την ίδια - αποτυχημένη, κατά κοινή ομολογία - ομάδα διακυβέρνησης και ουδείς μπορεί να διακρίνει ένα σημαντικό έργο που θα αφήσει πίσω της, όσες φιλότιμες προσπάθειες και να καταβάλει. Το μόνο για το οποίο υπερηφανεύεται το απερχόμενο «σύστημα εξουσίας» (*) είναι η κατασκευή του Δημαρχείου. Ενός έργου όμως αμαρτωλού και αμφιβόλου χρηστικότητας, κόστους τριών εκατομμυρίων Ευρώ και για το οποίο ο Δήμος καταχρεώθηκε. Προς τι λοιπόν η υπερηφάνεια;
Ωστόσο, υπήρξε επιτυχημένο (το απερχόμενο «σύστημα εξουσίας») στην αρνητική παραγωγή έργου: στο περίσσευμα αδιαφάνειας, στη σπατάλη του δημοσίου χρήματος, στην κακοδιαχείριση, στην εξυπηρέτηση ημετέρων και στην αναποτελεσματικότητα. Η έλλειψη οράματος και σχεδιασμού, η ανεπάρκεια, η προχειρότητα και η γενικότερη ανυπαρξία της Δ.Α., ομολογούμενη ακόμη και από τους φιλικά διακείμενους, ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά του «συστήματος» διοίκησης του Δήμου όλα αυτά τα χρόνια. Ένα πράγμα δηλαδή προσέφερε ο Καποδιστριακός Δήμος Ευπαλίου: το παράδειγμα προς αποφυγή.
Είναι γεγονός ότι με τον ερχομό του Καλλικράτη στην περιοχή μας, τα αυτοδιοικητικά πράγματα γίνονται πιο σύνθετα και η διαχείρισή τους πιο δύσκολη και απαιτητική. Η δημιουργία ενός Δήμου με 55 μικρά χωριά, διάσπαρτα σε μια μεγάλη και δύσκολη σε πρόσβαση και επικοινωνία περιοχή, με πολλές ελλείψεις σε υποδομές, αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα για τη βιωσιμότητά του (νέου) Καλλικρατικού Δήμου Δωρίδος.
Παράλληλα και ενόψει των επερχόμενων εκλογών, ήρθαν πάλι στο προσκήνιο λογικές και πρακτικές του παρελθόντος και έκαναν την εμφάνισή απόψεις με έντονο τοπικιστικό χαρακτήρα (τύπου βόρειοι – νότιοι) εξαιτίας του τρόπου κυρίως με τον οποίο βλέπουν κάποιοι την ενασχόληση με τα κοινά. Απόψεις και πρακτικές που, ενώ στα λόγια τις καταδικάζουν, εν τούτοις στην πράξη τις υιοθετούν. Χωρίς να παρουσιάζουν μια συγκροτημένη πρόταση για το μέλλον της περιοχής και με κρυφό όπλο τη σφοδρή επιθυμία για την κατάληψη και τη νομή της εξουσίας, εξελίσσονται στους γνωστούς επαγγελματίες της πολιτικής που θα σώσουν την περιοχή. Η προσωπική πολιτική επιβίωση και οι ατομικές επιδιώξεις, παρουσιάζονται ως κοινωνική προσφορά.
Δυστυχώς, με ευθύνες πολλών, οι λογικές και οι πρακτικές αυτές βρίσκουν απήχηση σε σημαντικό βαθμό στην τοπική κοινωνία.
Σε ένα τέτοιο σκηνικό είναι προφανές ότι, η ύπαρξη μιας εναλλακτικής πρότασης για τη διοίκηση του Δήμου, ενός δημοτικού σχήματος με πραγματικά δημοκρατικά και συλλογικά χαρακτηριστικά, είναι επιβεβλημένη.
Ενός δημοτικού σχήματος που δεν θα στηρίζεται σε λογικές συμψηφισμού και σε εύπλαστες ισορροπίες και που θα ξεπερνά τις αγκυλώσεις και τις παθογένειες του παρελθόντος. Με συνεκτικό ιστό και βασική αρχή ότι, η συμμετοχή στα κοινά είναι απόλυτα ανιδιοτελής κοινωνική και πολιτική λειτουργία που μοναδικό σκοπό έχει την προσφορά προς όφελος του συνόλου, θα διατυπώσει την ενωτική και πειστική εκείνη πρόταση που θα του δίνει τη δυνατότητα να διαχειριστεί τα δημοτικά πράγματα από θέση κύριας ευθύνης, από τη θέση της δημοτικής αρχής.
Προσωπικά πιστεύω ότι υπάρχει η «κρίσιμη μάζα» για τη δημιουργία ενός τέτοιου σχήματος.
Χρειάζεται όμως αυτή η «κρίσιμη μάζα» να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και να υπερβεί συναισθηματικές ή άλλου είδους δεσμεύσεις, ώστε με σοβαρή και συλλογική προσπάθεια να πείσει και άλλες ικανές και δημιουργικές δυνάμεις της ευρύτερης περιοχής που διαθέτουν ευρύτητα σκέψης και διάθεση για ανιδιοτελή προσφορά, να συστρατευθούν στην προσπάθεια αυτή.
Είναι προφανής δηλαδή η πρόσκληση – πρόκληση. Όσο πιο γρήγορα απαντήσουμε θετικά, τόσο πιο σίγουρο θα είναι και το αποτέλεσμα.
(*) Πρόκειται για το «σύστημα εξουσίας» που διαμορφώθηκε όλα αυτά τα χρόνια και το οποίο, αισθανόμενο τις αναταράξεις και την αμφισβήτηση που οι τελευταίες εξελίξεις του έχουν προκαλέσει, προσπαθεί με κάθε τρόπο να ισορροπήσει και να επιβιώσει.
