Το θέμα μας έχει απασχολήσει και παλαιότερα. Επανερχόμαστε όμως, λόγω της, μόνιμης σχεδόν, επικαιρότητάς του (σε κεντρικό όσο και σε τοπικό επίπεδο). Και προφανώς όχι με θρησκειολογική προσέγγιση, αλλά με αυτή του πολίτη – μετόχου. Από την πλευρά δηλαδή του πολίτη που επιμένει να θεωρεί την πολιτική ως λειτούργημα και όχι ως επάγγελμα. Που εκλαμβάνει την ενασχόληση με τα κοινά ως στοιχείο της ανθρώπινης ολοκλήρωσης και όχι ως μέσο για «κοινωνική» καταξίωση. Που απαιτεί από τα δημόσια πρόσωπα:
Να διαθέτουν άποψη και να την εκθέτουν δημόσια. Να αναζητούν στη δημόσια κριτική τη δημιουργική συνιστώσα και να την αξιοποιούν. Να εκλαμβάνουν τη δημόσια αντιπαράθεση ως συστατικό στοιχείο μιας δημοκρατικά λειτουργούσας κοινωνίας και όχι ως δικολαβίστικη ευκαιρία για αγωγές και εξώδικα. Να προσβλέπουν στο δημόσιο όφελος και όχι στο ατομικό. Να είναι υπέρμαχοι της διαφάνειας όχι μόνο στα λόγια αλλά και στα έργα. Να διαχειρίζονται τα δημόσια πράγματα με σκοπό τη βελτίωση της ποιότητας ζωής του πολίτη και όχι τη διασφάλιση της επανεκλογής τους. Να αποκτούν τη δημόσια αναγνώριση ως αποτέλεσμα της κοινωνικής τους προσφοράς και όχι της ικανότητας στις δημόσιες σχέσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου